Son Oyun

Daha orada, o anda onun en tehlikeli yanının, istediği anda
şefkat uyandırabilmesi olduğunu anlamıştım. Tanrı, hep aynı emri
verdi, “Şehvetten sakının,” bu emre uyamadık, çelişkilerden
hoşlanan Tanrı kendi talimatıyla bile çatışacak kadar güçlü bir
şehvet duygusu vermişti hepimize, bu zavallı kullarından o
görkemli yaratıcılığının ürünü olan şehvetle dövüşmesini
istemişti, kim Tanrı’nın yarattıklarıyla baş edebilir ki,
hiçbirimiz edemedik, en masumlarımız bile rüyalarında günaha
bulaştı, emre uyamadık fakat şehvete karşı dikkatli olmayı,
şehvetle boğuşmayı, onu bastırmak için uğraşmayı, ondan kaçmaya
çalışmayı öğrendik, yenilsek de zayıf bir kalkanımız, ince bir
zırhımız oldu. Şefkat öyle değildi. Tanrı şehvetin yolunu
kapatırken şefkatin yolunu sonuna kadar açmıştı, kimse şefkatin
yolunda yürürken tedirgin olmaz, kuşku duymaz, kaçması
gerektiğini düşünmezdi. Yüzündeki gizli saklı gülümsemesinden
anlaşıldığı şeklinde o bunu içgüdüleriyle sezmiş, Tanrı’nın
yasakladığı topraklara girmek için tanrı’nın şefkatini bir “Truva
atı” şeklinde kullanmayı öğrenmişti, her adam kapılarını açıp o atı
gönül rahatlığıyla içeri alıyordu. Tanrı’nın söylemeye zaman
bulamadığını söylemek bana düşecekti, “Güzel kadınların
uyandırdığı şefkatten korkun.”

Sayfa Sayısı: 416

Baskı Yılı: 2013

Dili: Türkçe
Yayınevi: Everest Yayınları

ISBN: 9786051416427