Gülün Adı

Umberto Eco’nun Gülün Adı adlı romanı, güzel olduğu kadar
karmaşık bir anlatım sistemiyle okura hem işaretbilimine dair
açık bir müdafa hem de karmakarışık bir dedektiflik öyküsü
sunar. Her ikisi de, bir takım el yazması arasında anlatmaya değer
bir hikâye kabul eden bir araştırmacıya dair tamamlanmamış bir
öyküyle, bir ön anlatımla inşa edilir. Bir ihtimal bu ön anlatıma
ayrılan yerin, peşinden gidilecek şeyin yoğunluğuyla
kıyaslandığında azca olması kim bilir araştırmacının ifade biçimı
sebebiyle, bu ilk birkaç sayfa, metin el yazmalarının 14.
yüzyılın başındaki kaynağına doğru uzanırken okurun zihninden
çıkmaz.

Genç Benediktin çömezi Melkli Adso, bilgili bir Fransisken
rahibi olan Baskerville’li William’la problemler yaşayan bir
Benediktin manastırına gerçekleştirdiği gezilerini anlatır.
İhtilaflar ve sırlarla çevrili acımsız bir arena olan bu
manastır, kitaplarca yönetilir. Burada yaşayan Bendiktin
rahipleri kitaplar için yaşarlar. Teker teker altısı da
öldürülünce Baskerville’li William, kıskançlık, arzu ve korku
işaretlerini bularak ve okuyarak onların sessiz iç savaşlarına
dair gerçeği arar.

Gülün Adı okurlarından Baskerville’in yorumlama görevini
paylaşmalarını, işaretlerin çok sesliliğine riayet etmelerini,
anlam mevzusunda karar vermeden önce yavaşlamalarını ve anlam
arayışını sonlandırmayı vaat eden herşeyden kuşku duymalarını
ister. Bu şekilde Eco, yorumun kendisini tartışmaya açar.