Arada Bir

Yaşadığı çetin yolculuk nedeniyle, nasıl da yorgun ve bitkindir. Sanki tükenmiş, içi boşalmış gibidir. Bu, yeniden dolmaya hazırlanan bir boşluk, yeniden çiçeğe durmaya hazırlanan bir tükeniştir. Çünkü yazar, yeni bir kitabıyla dünyaya “merhaba” derken, bir başkasının tohumu yüreğine ve bilincine çoktan düşmüştür bile. Henüz matbaadan alınmış kitabının taze mürekkep kokusunu duyup, parmaklarının ucuyla, yeni doğmuş bir bebeğe dokunur gibi, “ritüel” bir ürpertiyle dokunur kitabına ve sonra, bana çok çektirdin ama iyi ki de yazdım seni, diyen bir gülümseme yayılır yüzüne.
(Önsöz’den)